“ปะจัน” โดย “เขี้ยวจัน”

ที่นี่….ไม่ใช่คอลัมน์ร้องทุกข์ แต่เป็น การสังคมอุดมปัญญา ลุกขึ้นมา “ทวงสิทธิ” ของการเป็นพลเมืองผู้ตื่นรู้ เจ้าของคะแนนเสียงที่เลือก “ตัวแทน” ในทุกระดับ ของการปกครองส่วนท้องถิ่น และการบริหารบ้านเมือง ด้วยข้าราชการ “ตัวแทน” จากส่วนกลาง ทุกกระทรวง ทบวง กรม…[ หน้ารวมบทความ ปะจัน ]

การลงทุนของภาคเอกชน  เมื่อต้องรับงานกับภาครัฐบาล พวกเขาต้องมีวิธีในการบริหารจัดการเชิงกลยุทธ พบว่าเม็ดเงินจัดซื้อ จัดจ้าง โดยเฉพาะเมกกะโปรเจกต์ มีงบประมาณต่อปีมากกว่า ห้าแสนล้านบาท มองแล้วเงินแน่นอน ไม่มีเบี้ยว แต่ก็นั่นแหละ….ต้องมีกลยุทธ์

การลงทุนก้อนใหญ่ กับ “นักการเมือง” มักจะพบข่าวพัวพัน วนเวียนกันมาหลายยุคสมัย อย่าง โครงการในตำนาน “โฮปเวลล์” ทางรถไฟ ยกระดับ หวังจะลดการจราจรบนพื้นราบ แต่สุดท้าย พังพาบ ไม่เป็นท่า เสายักษ์ที่ปัก ฉึก ฉึก.. เรียงราย ยากที่จะรื้อถอน เพราะต้องใช้เงินอีกก้อนโตมาก จึงกลายเป็นอนุสาวรีย์ ริมถนนวิภาวดี ขาออก จาก กทม. อย่างที่เราเห็นกัน….

บทเรียน ในอดีต ทำให้ “นักการเมือง” ปรับตัว ใช้นโยบาย “ประชานิยม” จากเงินงบประมาณแผ่นดิน ลด แจก สะบัด

มองชัด มองใกล้ เราจะพบ “ข้อจริง” ที่อย่าเพียงมองผิวๆ ว่าได้รับของแจก ของฟรี (ไม่มีในโลก)

คิดอีกนิด ว่า เงินที่นำมาแจก เป็นเงินของใคร… ควักออกมาจากกระเป๋า “นักการเมือง” คนใดไหม เปล่าเลย…. เป็นเงินภาษี ของประชาชน ที่เรียกตามการแปรรูป ไปเป็น “งบประมาณแผ่นดิน”

จากการมอบอำนาจ ให้ “นักการเมือง” เป็นผู้บริหารประเทศ อำนาจในการอนุมัติ จึงอยู่ในมือ เมื่อเห็นดี เห็นงามร่วมกัน อนุมัติ “เงิน” จึงออกจากกระทรวงการคลัง-กระเป๋าเงินของประเทศ ถูกต้องตามกฎหมาย

ดูผิวๆ ก็ถามกันต่อว่า พวกเขาก็ทำถูกต้องตามกฎหมาย แล้วนี่…. จะอะไรกันอีก…

อำนาจ มีได้จริง ถูกต้องตามกฎหมายจริง แต่ผลกระทบ ที่ตามมา กลายเป็นปัญหาที่สะสมหมักหมมกันมานาน รัฐบาลชุดแล้ว ชุดเล่า กลายเป็นปัญหาที่พวกเราต้องเผชิญหน้า บั่นทอนด้านศักยภาพการแข่งขันของประเทศ หนี้สาธารณะบวม ชนเพดาน

นโยบาย ค่าโดยสาร รถไฟฟ้า 20 บาท ตลอดสาย ดีใจกันแป๊บเดียว… พอมานึก มาคิด จะเป็นไปได้ไหม…..

รถไฟฟ้า 7 สี สร้างเสร็จและให้บริการชาวกรุง แล้ว คือ สี ม่วง ชมพู แดง เขียว เทา ส้ม และเหลือง เป็นงานสัมปทานที่ลงทุนร่วมกับภาคเอกชน หลายหมื่นล้าน หรืออาจจ้างเดินรถ จ้างบริหาร แล้วแต่สัญญา เงินลงทุนย่อมต้อง “คืนทุน” ค่าโดยสาร คือ รายได้ ซึ่งมักจะขยับปรับขึ้น มากกว่าจะปรับราคาลดลง จริงไหม….

“เอกชน” อ่วมอรทัย แต่ฟ้องกันทีไร เอกชน ชนะ เพราะสัญญา รัฐบาล มักเสียเปรียบ มีช่องโหว่ ให้เอกชน ตีกลับได้ แปลกแต่จริง…..

นโยบาย ค่าจ้าง 400 บาท ต่อวัน ต้นทุนพุ่ง กำลังซื้อหด ยอดขายตก “เอกชน” ผู้ประกอบการ จะอยู่กันอย่างไร……แต่รัฐบาลดึงดัน จะขอแจ้งเกิดให้ได้ เพราะมีฐาน “ลูกจ้าง” มากกว่า 20 ล้านคน เป็นฐานคะแนนเสียง

“เอกชน” กัน “ประชานิยม” จึงเป็น “ยาขม”  ที่ยกซดแบบขมขื่นใจ แพ้ราบคาบ ด้วย อำนาจ ในมือนักการเมือง ที่เกิดจากการหย่อนบัตรเลือกตั้ง ใบเดียวแท้ๆ เชียว…..

……………………………………………………………………………………